Sveti Đorđe, poznat i kao Sveti Đorđe/Đurađ, poštovana je ličnost među pravoslavnim Srbima i dva puta godišnje obeležavaju njegovu zaostavštinu. Đurđevdan, poznat i kao Đurđevdan, proljetna je proslava kojom se odaje počast njegovom mučeničkom stradanju za vrijeme vladavine rimskog cara Dioklecijana. Prema gregorijanskom kalendaru, ovaj sveti dan pada 6. maja. Nadalje, sutra se obilježava specijalna prilika Đurđevdana, dana posvećenog obilježavanju značajnog događaja prenosa svečevih moštiju iz Nikomedije (današnji Izmir u Turskoj) u grad Lida Palestinska.
Kada se posmatraju pravoslavne ikone i srednjovekovne freske, uobičajeno je pronaći prikaze Svetog Đorđa kako jaše na veličanstvenog konja, ukrašenog u kraljevskoj odeći i vitla ukrštenim mačem, hrabro u borbi sa strašnim zmajem. Ovaj zmaj u svojoj simbolici predstavlja ostatke paganske vjere koju sveti Đorđe hrabro pobjeđuje. Vrijedi napomenuti da upravo ova ikona, u skladu s neiskazanom tradicijom, nalazi svoje počasno mjesto u domovima onih koji učestvuju u slavljenju Đurđevdana.
Period između Đurđice i Sv. Mrate, poznat i kao Vukovi dani, dobio je naziv po tome što je Sv. Mrata poštovan kao svetac čuvar vukova. Za to vrijeme, koje se poklapa sa erom kovača, poštuju se određene uobičajene prakse. Na primjer, iz domaćinstava se ne dijele nikakvi artikli, u potpunosti prestaje predenje vune i ne pere se rublje. Osim toga, krojači i obućari se zasluženo odmaraju od svojih uobičajenih poslova, dok se žene suzdržavaju od bavljenja bilo kakvim zanatskim poslovima.
Đurđić ima veliki značaj i poštovanje prema onima koji ga praktikuju, čineći ga praznikom koji je veoma cenjen. Zbog njegove svete prirode, pojedinci se ovog dana suzdržavaju od napornih ili ručnih poslova. Osim toga, ključni aspekt ovog praznika je stroga zabrana lova na vukove, jer se vjeruje da će svako kršenje ovog pravila rezultirati ogromnom nesrećom i nizom nesretnih događaja koji će mučiti lovce tokom cijele naredne godine.
